Είναι αδύνατο να προσδιορίσουμε σε ποια φάση της εξέλιξης του ανθρώπινου είδους πρωτοεμφανίστηκε η τέχνη της χειρουργικής. Πιθανότατα όταν κάποιος έξυπνος και τολμηρός θεραπευτής συνειδητοποίησε ότι “όσα δεν θεραπεύουν τα φάρμακα τα θεραπεύει το νυστέρι”. Πλήθος ευρημάτων από την προϊστορία και μεταγενέστερα μαρτυρούν την εφαρμογή χειρουργικών τεχνικών στην αντιμετώπιση διαφόρων ασθενειών.
Η ανάπτυξη της γενικής αναισθησίας, άνοιξε τους χειρουργικούς ορίζοντες . Με τον ασθενή να κοιμάται στο χειρουργικό τραπέζι και με “ανοικτή ”κοιλιά, δόθηκε η δυνατότητα στον χειρουργό να προσπελάσει όλους τους χώρους και όλα τα όργανα της περιτοναϊκής κοιλότητας. Ο 19ος αιώνας έζησε τις μεγάλες στιγμές της γενικής χειρουργικής. Οι γίγαντες της χειρουργικής τόλμησαν και πέτυχαν να θεραπεύσουν σοβαρές ασθένειες της εποχής με γενναίες χειρουργικές επεμβάσεις, οι οποίες παρέμειναν στην ιστορία με το όνομα τους.
Παρόλο που, στην καθημερινότητα, οι χειρουργοί, επιλέγουμε να εφαρμόζουμε την Λαπαροσκοπική ή Ρομποτική χειρουργική, η Aνοικτή χειρουργική παραμένει ένα ισχυρό εργαλείο στα χέρια μας. Την επιλέγουμε σε επείγουσες καταστάσεις στις οποίες, για την επίλυση ενός προβλήματος απαιτείται ταχύτητα, ευρύ χειρουργικό πεδίο και αδροί χειρουργικοί χειρισμοί πχ. σε σοβαρή αιμορραγία, βαρεία σηπτική περιτονίτιδα, ή σε εκτεταμένο κοιλιακό τραύμα. Ανοικτό χειρουργικό πεδίο απαιτείται επίσης και σε περιπτώσεις μεγάλων νεοπλασματικών όγκων, δεδομένου ότι πρέπει να αφαιρούνται άθικτοι, άρα χρειάζεται μια μεγάλη τομή ούτως ή άλλως.